Het weekend van nationale kampioenschappen zal ruim in de annalen van het Tormans Cyclo Cross Team voorkomen. Daags na de titel van de Luxemburgse Marie Schreiber hebben de zes renners aan de start van hun titelstrijd allen een medaille behaald. Drie zijn kampioen geworden, terwijl de drie anderen op de tweede of derde trap van het podium geëindigd zijn.
De zondag begon op wieltjes in Middelkerke, langs de kust, waar de spanning aan de start van de Belgische beloftenwedstrijd te snijden was. Met het mes tussen de tanden nam Emiel Verstrynge onmiddellijk de kop van de wedstrijd. Maar wanneer hij de eerste zandstrook inging, bleef zijn voorwiel steken en ging hij overkop.
Ondanks zijn val rondde Verstrynge de eerste ronde aan de leiding af, vergezeld door Jente Michels en zijn ploegmaat Joran Wyseure. Van halfweg de wedstrijd tot in de laatste ronde hebben Verstrynge en Wyseure druk op Michels uitgevoerd, de ene door op zijn versnellingen te reageren, de andere door steeds op een achterstand van een vijftal seconden te blijven jagen.
Uiteindelijk kon Verstrynge in de aanloop naar de laatste passage over het strand een beslissend verschil maken en als winnaar naar de finish fietsen om op 19-jarige leeftijd Belgisch kampioen veldrijden bij de beloften te worden. Op de dag van zijn 21e verjaardag mocht Joran Wyseure als 3e in de wedstrijd samen met zijn ploeggenoot op het podium.
« Na de aankomst kon ik mijn tranen nog net bedwingen! Deze titel dwaalde al zo lang in mijn dromen. Het hele seizoen lang bevestigden mijn prestaties dat ik op goede weg was, maar ik slaagde er nog niet in om een wedstrijd te winnen. Dat dit dan vandaag op het kampioenschap net wel lukt, is buitengewoon fantastisch. De aanwezigheid van Joran heeft zeker ook een grote rol gespeeld in het behalen van mijn eerste Belgische titel. Ik had in de gaten dat de vierde renner in de wedstrijd op een grote achterstand fietste, waardoor ik het me kon permitteren om het grootste deel van het werk aan Jenthe Michels over te laten. In de laatste ronde kon ik hem verrassen door in de passage waar ik de ronden daarvoor minder goed voor de dag kwam het verschil te maken. De laatste hectometers kon ik echt genieten, al overheerst er voorlopig vooral nog een gevoel van ongeloof. Het moet nog doordringen dat ik nu de nieuwe Belgische kampioen bij de beloften ben! Dit is de bekroning op een sterk seizoen en vooral ook een beloning voor mijn volledige omkadering. We zullen hier ten volle van genieten, en snel daarna onze focus op het Wereldkampioenschap richten. »
« Ik heb er een aantal jaren op moeten wachten, maar nu heb ik eindelijk mijn eerste BK medaille bij de elite te pakken! Die bronzen medaille was waarschijnlijk het hoogst haalbare vandaag, of misschien had ik zonder het kettingprobleem het zilver kunnen benaderen. Door de zon was het soms moeilijk om de sporen in het zand te zien, Sweeck en ik maakten een inspanning om van de tegenstand weg te rijden en zo maakte ik een foutje. Dit is de vrucht van maandenlang hard werk. In november en begin december heb ik veel aan mijn basis gewerkt om me daarna met crossspecifieke trainingen klaar te stomen voor de kerstperiode. Ik hoop deze vorm nog wat bij te schaven de komende weken, want ik droom van de opportuniteit die eind deze maand in Fayetteville ligt te wachten. »
Net daarna nam Quinten Hermans de start van de elitewedstrijd en hij was op zijn beurt auteur van een uitstekend begin op het zandparcours. Achter favoriet Wout Van Aert was Hermans samen met Toon Aerts de eerste achtervolger, gevolgd door Sweeck. Na dertig minuten wedstrijd werd het steeds duidelijker dat Hermans en Sweeck achter Van Aert op de overige medailles beslag zouden leggen.
Terwijl Hermans een quasi foutloze wedstrijd aan het afwerken was, zorgde een kettingprobleem in de voorlaatste ronde ervoor dat hij buiten strijd was voor de zilveren medaille. De renner uit Tessenderlo veroverde uiteindelijk het brons, zijn eerste medaille op een Belgisch kampioenschap in de Elite categorie.
« Ik ben heel tevreden met deze medaille, zeker wetend dat ik misschien wel mijn steentje aan de titel van Emiel bijgedragen heb. Voor mezelf was het inderdaad wel frustrerend om de hele wedstrijd op een handvol seconden van de wedstrijdleiders te blijven hangen. Telkens ik dichter kwam, zette Michels een nieuwe versnelling in. Maar op die manier bleef ik de hele tijd druk zetten en kon Emiel in een spreekwoordelijke zetel wachten en zijn krachten voor een fantastische laatste ronde sparen. Wat een geweldige manier om mijn 21e verjaardag te vieren! »
